الحمدالله دیشبم شهدا دعوت کردن و رفتم گار. با مداحی که توی فضا پخش شده بود، حس و حال گار، شبیه هویزه شده بود. با اینکه دیشب شرایطی نبود که آدم بتونه خلوت کنه ولی همین اونجا بودن خوب بود. همین که میشد با زبان نگاه با شهدا حرف زد بس بود. خداروشکر. هنوز خیلی گیجم از اتفاقایی که داره میفته. انگار این روزا باید یه چیزایی رو بفهمم ولی هنوز نتونستم تیکه های پازل رو کنار هم بذارم. اون آرامشی که توی گار دارم وقتی میام خونه تبدیل میشه به

امام را که پیدا کرد، تمام نوشته هایش، اعم از تراوشات فلسفی، داستان های کوتاه، شعر و. را داخل چند گونی ریخت و آتش زد. هنر امروز حدیث نفس است و هنرمندان، گرفتار خودشان. به فرموده حافظ، تو خود حجاب خودی، حافظ از میان برخیز، سعی کردم که خودم را از میان بردارم. تا هرچه هست خدا باشد. البته آنچه که انسان مینویسد، همیشه تراوشات درونی خود اوست، اما اگر انسان خود را در خدا فانی کند، آنگاه این خداست که در آثار ما جلوه گر میشود.» +میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست